Droga do Matki Armenii okazuje się jednak trudniejsza do pokonania niż myślałam. Jakoś w połowie drogi muszę zatrzymać się na moment, by przygotować się mentalnie na walkę z erewańskim ruchem ulicznym – mam do pokonania jezdnię bez pasów dla pieszych, z trzema pasami ruchu w jedną stronę i z mnóstwem samochodów zaraz obok zakrętu znacznie ograniczającego widoczność. Na szczęście na środku drogi znajduje się pas z martwą strefą, wiec biorę to wyzwanie na dwa razy i bezpiecznie przechodzę na drugą stronę. Wchodzę do parku, gdzie znajduje się pomnik i okazuje się, że nie ma tam nikogo oprócz mnie. Jestem sama. Do czasu – na dawnym tarasie nieczynnego „Baru & Disco”spotykam parę, która tańczy w rytm słyszanej tylko przez siebie melodii. Po chwili docieram do Matki Armenii i okazuje się, że z boku wygląda ona tak, jakby grała na gitarze. ;) W drodze powrotnej przechodzę przez nieczynny zimą lunapark.
To właśnie to miejsce, w którym przejście na drugą stronę sprawiło mi taką trudność.
Z parku rozciąga się niezły widok na miasto - jeśli nie ma mgły. ;)
Przy ścieżce można zobaczyć różne pomniki - jeszcze z czasów sowieckich.
Najbardziej urocze wyznanie miłosne świata. :D
Znów "widok"... ;)
... i znów wyznanie miłości - ale tym razem już nie tak zabawne.
Nieliczni spacerowicze.
Szyld "Baru & Disco" oraz Matka Armenii w tle.
Gdzieś pomiędzy chmurami można dostrzec wieżę telewizyjną. ;)
A tu sama nie wiem, co miało być widać. ;)
Matka Armenii w całej swojej okazałości...
... i z bliska.
Nicość za barierką. ;)
Kiedy podchodziło się bliżej, coś się z niej jednak wyłaniało. ;)
W podnóżu pomnika mieści się muzeum militarne, do którego prowadzą takie drzwi.
Matka Armenii grająca na gitarze. ;)))
Dookoła pomnika znajdują się różne czołgi i inne rakiety czy samoloty.
No i na koniec - kilka zdjęć z pobliskiego lunaparku.
PS. Notka uzupełniająca u Dajany.
