Oczywiście, tym razem też nie mogło obyć się bez przygód pociągowych. Coś czuję, że pod koniec mojego pobytu tutaj, będę mogła napisać książkę "Ja i niemieckie koleje". ;) Tym razem chciałam również jechać w jedną stronę z dłuższą przesiadką w jakimś mieście, by pospacerować po nim i zobaczyć to, co jest tam do zobaczenia. Padło na Magdeburg, gdzie miałam mieć około trzech godzin na spacer. Niestety, nie udało mi się tam dotrzeć, a zaczęło się dość niewinnie - od opóźnienia S-Bahnu, do którego miałam się przesiąść z linii metra. Złowrogi napis "Ansage beachten" ("Proszę słuchać komunikatów") świadczył o jakimś poważniejszym problemie, a po jakimś czasie nadjechał pociąg wieszczący katastrofę - kończył bieg bardzo daleko od Dworca Głównego i bardzo niedaleko od przystanku, na którym się znajdowałam, ponieważ wystąpiły jakieś problemy pomiędzy stacjami Ostkreuz i Ostbahnhof. Dla mnie oznaczało to poważne ryzyko spóźnienia się na pociąg i konieczność czekania 15 minut na kolejne metro, które miało zawieźć mnie na Alexanderplatz, gdzie znów miałam próbować przesiąść się do S-Bahnu. Po kwadransie jadę więc tym metrem, siedząc jak na szpilkach i co chwila nerwowo spoglądając na zegarek. Kilka stacji przed moim celem podróży do wagonu wsiadła grupa około 15 ludzi - każdy w stroju haloweenowym, gdyż był to ostatni weekend przed tym świętem i każdy z plastikowym kubeczkiem lub butelką piwa w ręce (naprawdę pałam gorącą miłością do tych biforów w komunikacji miejskiej w Berlinie...). W pewnym momencie jeden chłopak odłącza się od grupy i idzie na drugi koniec wagonu, krzycząc "nie będziecie obrażali mojej matki!". Wysiada na kolejnej stacji, pociąg rusza, a on... wybija butelką 3 kolejne szyby wagonu! Nie tak, że się rozprysły dookoła, bo to ten nowoczesny rodzaj szkła, ale i tak pokryły się siateczką drobniutkich pęknięć. Na kolejnym przystanku (2 stacje od Alexanderplatz!) ze swojego kantorka wyłania się motorniczy, przeprowadza śledztwo wśród znajomych wandala, po czym ogłasza przez głośniki... że wszyscy pasażerowie muszą wysiąść, bo pociąg został uszkodzony i mają czekać na kolejny. Kląc w myślach, opuściłam wagon i wybiegłam z tunelu na górę, żeby poszukać taksówki - oczywiście, żadnej nie było (okazało się, że postój jest stację dalej, czyli w bezpośrednim sąsiedztwie Alexa - genialne...), więc znów zbiegłam na dół - na szczęście tym razem udało mi się złapać metro. Kiedy znalazłam się na Alexanderplatzu, do odjazdu pociągu zostało 5 minut, a ja nie miałam już praktycznie żadnych szans na jego dogonienie. Postanowiłam się jednak nie poddawać i ruszyłam do postoju taksówek. Kiedy jakąś znalazłam, zapytałam kierowcę, ile trwa podróż do Hauptbahnhofu - dowiedziawszy się, że 10 minut, stwierdziłam, że i tak nie dam rady złapać pociągu, więc udałam się w kierunku stacji S-Bahnu. Po czym, jestem już blisko niej i słyszę zapowiedź, że na peron ten i ten wjeżdża pociąg regionalny do Magdeburga - czyli ten mój (w tym momencie czas na serdeczne pozdrowienia dla niemieckich pociągów, które są zawsze opóźnione - i zawsze tylko od 5 do 15 minut. Nie prościej byłoby dodać ten czas do rozkładu i najwyżej poczekać trochę na którejś ze stacji, gdyby jakimś cudem pociągowi zdarzyłoby się dojechać do niej wcześniej?)! Rzucam się biegiem do przodu, wbiegam na peron, kiedy drzwi się już zamykają... i nie udaje mi się ich dopaść na czas. Wciskam więc jak szalona przycisk otwierający drzwi, walę w nie pięścią - na próżno, mimo że pociąg stał jeszcze na stacji jakieś 2 minuty... W końcu odjechał zostawiając mnie na peronie (tym razem czas na pozdrowienia dla rodaków, którzy zobaczywszy mnie biegnącą wołali "biegnij, Forest, biegnij!", po czym widząc, że moje usiłowania otworzenia drzwi nic nie dają, przeszli do powtarzania smutnym głosem "ku*wa" i "prze*ebane" ;) ). Przeszłam więc zrezygnowana na peron S-Bahnu i dojechałam do Dworca Głównego, z którego mój pociąg już oczywiście odjechał... Udałam się więc do dworcowej informacji, opowiedziałam pani z okienka (która z bliżej nieznanych mi powodów stała w przejściu, zamiast siedzieć na swoim miejscu) moją porywającą historię, ona wydawała się poruszona, po czym... powiedziała mi, że muszę poczekać, bo teraz mają sprzątanie. :D Ale po chwili zawołała mnie do środka i stwierdzając, że wina leżała po stronie przerwanego połączenie S-Bahnu, postawiła stempelek na moim bilecie, dzięki czemu mogłam wyruszyć do Frankfurtu najbliższym połączeniem - czyli pociągiem bezpośrednim, do którego zostało jeszcze 5 godzin (ale dzięki temu, że nie miałam żadnych przesiadek, we Frankfurcie miałam być w sumie tylko godzinę później). Udałam się więc w powrotną drogę do domu, gdzie pierwsze co zrobiłam, to sprawdziłam połączenie z powrotem do dworca, uwzględniając tym razem problem z S-Bahnami. ;)
Po tym przydługim wstępie - czas na zdjęcia. Ale pierwsze z nich nadal nie jest z Frankfurtu - oto widok, który zobaczyłam za oknem pociągu, kiedy obudziłam się ok. 8 rano. Szokujący, co? Zwłaszcza, że był to 27 października...
Na szczęście, na miejscu było odrobinę cieplej, więc śnieg rozpuszczał się zaraz po spadnięciu na ziemię. Jednak jego opady utrudniły mi na tyle zwiedzanie, że musiałam całkowicie przeorganizować swój plan dnia, na pierwszy ogień poszło więc Goethe-Museum (postanowiłam zacząć od obiektów zadaszonych, licząc na to, że za jakiś czas przestanie padać), po drodze do którego po raz pierwszy miałam styczność z frankfurckimi drapaczami chmur. Oczywiście, nie zabrakło też Remontu - który powoli staje się dla mnie składnikiem niemieckiej tożsamości. ;)
Pomniki na tle wieżowców - Goethego i Gutenberga, czyli dwóch najsławniejszych obywateli Aglomeracji Ren-Men.
A to już wejście do domu Goethego, do którego wchodzi się od tyłu. ;)
Tak z kolei wyglądał on w środku.
A to dwa szczególne pokoje - ten, w którym poeta podobno został urodzony...
... i ten, który należał do niego i w którym tworzył swoje pierwsze dzieła.
No, wiadomo - zdjęcie w lustrze musi być! ;)))
A na koniec - zdjęcie z Goethe-Museum, gdzie w kolejnych salach prezentowana jest biografia pisarza i komentarz do niej w postaci obrazów niemieckich malarzy romantycznych.
Translation
This long introduction in Polish version is brought to you by my problems with catching my train to Frankfurt am Main. But it's too complicated story to write it again, this time in English - sorry, guys, you can use Google Translator button on the righ-hand side if you are interested. The photos above show firstly snow I saw through the window when I woke up in the train and then the House and Museum of Goethe. Very interesting place to see if you are into literature. :)
