Wandzia w podróży: stycznia 2014

Święto Trzech Króli spędziłam w tym roku dosyć intensywnie. :) Najpierw wybrałyśmy się na paradę organizowaną w Warszawie tak, jak w wielu innych miastach w Polsce, gdzie odżyły nasze wspomnienia z wyprawy do Łodzi dwa lata temu. Wieczorem z kolei ruszyłyśmy do Wilanowa na Festiwal Świateł. Pięknie było, ale takiego tłumu ludzi w jednym miejscu dawno nie widziałam. Najpierw oglądałyśmy projekcje na budynkach, a na koniec podziwiałyśmy pokaz fajerwerków kończący festiwal. Na koniec moja rada dla wszystkich czytelników bloga: nigdy nie stawajcie bezpośrednio pod fajerwerkami, bo możecie skończyć z kawałkiem jakiegoś dziwnego oleistego papieru w oku. ;)

Parada...

... a po paradzie - sesja zdjęciowa w koronie. ;)

Festiwal Świateł w Wilanowie. < 3

Z "Dziennika podróży":

11.08.2013

Dzień zaczynamy od śniadania z innymi pielgrzymami, przy którym dochodzi do spięcia z grupą niemieckich skautów - myśląc, że nie rozumiem ich języka, jeden z nich pozwolił sobie na ironiczne uwagi względem polskiego. W ogóle tego dnia Güemes opanowali Niemcy - stanowili ponad połowę gości. Wyruszamy dosyć późno, bo dopiero po posiłku, a na dodatek po jakichś dwóch kilometrach Dosia zdaje sobie sprawę, że zapomniała ze schroniska swoich butów trekingowych. Wraca więc po nie, a ja mam na nią czekać w następnej miejscowości. Korzystając z tej okazji, kupuję w piekarni pieczywo ("Pan, por favor" wystarczyło ;) ), bo to jedyny sklep, który jest dziś otwarty (niedziela), a prowiant już nam się kończy. Potem ruszamy dalej malowniczym klifem, a pewien pan uporczywie chce robić nam zdjęcia moim aparatem. Na początku się na to zgadzam, myśląc, że miło będzie mieć jakieś wspólne zdjęcia, ale, mimo że widać, że wie co to przysłona i czas otwarcia migawki, foty mu nie wychodzą, więc przyspieszamy tempo i staramy się mu uciec, bo nie chce odpuścić. Z góry dostrzegamy jednak piękną plażę, więc decydujemy się na kąpiel. Fale są świetne, więc wspaniale się bawimy, ale musimy ruszać dalej. Wędrujemy wciąż klifem, potem dość długo plażą, aż wreszcie (po pewnych problemach ze znalezieniem przystani) przeprawiamy się promem do Santander. Tam kierujemy swe kroki do katedry - Dosia idzie na nabożeństwo, a ja czekam na zewnątrz, bo uczestniczenie w mszy, z której się nic nie rozumiem, nie ma dla mnie sensu, a na zewnątrz też słychać niezwykle energetyzującą muzykę kościelnego chóru złożonego... ze starszych pań. :) Następnie udajemy się na stację kolejową i kupujemy bilety na pociąg Bezany - po wydostaniu się z Bilbao, stwierdziłyśmy, że już nigdy nie będziemy maszerować przez tereny przemysłowe. W Bezanie znajduje się niesamowite schronisko, można powiedzieć, że to "nowe Güemes". ;) Niewielkie, świetnie wyposażone, z bardzo miłą i pomocną hospitalerą oraz rodzinną atmosferą. Zostało zainspirowane legendą tamtego miejsca, ale muszę powiedzieć, że przerasta je pod każdym względem - zdecydowanie polecam wszystkim pielgrzymom. :)
***
Spotkani na Camino

Węgier - spotkany pod katedrą w Santander. Zobaczywszy nasze plecaki, zgaduje nas. Okazuje się, że właśnie przeszedł Camino Frances, a z Santander ma dziś lot do domu. Widać po nim oczarowanie Drogą i radość z przebycia jej. Życzy nam "buen camino" i żegnamy się, ale potem wraca jeszcze na chwilę i oddaje nam prawie pełne opakowanie kremu do opalania, bo nie może go zabrać z sobą do samolotu.

Wschód słońca po wyjściu z Güemes.